- multo
- 1.
multō, adv., v. multus fin. B.2.multo (less correctly mulcto ), āvi, ātum, 1, v. a. [1. multa], to punish one with any thing; used mostly of judicial punishment (class.; cf.:
punio, animadverto): accusatorem multā et poenā multavit,
Cic. Balb. 18, 42:vitia hominum atque fraudes damnis, ignominiis, vinculis, verberibus, exsiliis, morte multantur,
id. de Or. 1, 43, 194:imperatorem deminutione provinciae,
id. Prov. Cons. 15, 38.—With abl. of that with respect to which the punishment is inflicted:populos stipendio,
to sentence them to pay, Cic. Balb. 18, 41:exsules bonis,
id. Tusc. 5, 37, 106:aliquem pecuniā,
to fine in a sum of money, Nep. Pel. 1, 3:agris,
Cic. Agr. 2, 13, 34:Antiochum Asiā,
id. Sest. 27, 58:sacerdotio,
Suet. Caes. 1:publice armis multati privatis copiis juvere militem,
Tac. H. 1, 66:poculo multabitur,
Plaut. Stich. 5, 4, 43: aliquem votis (like damnare votis), lit., to punish with his vows, i. e. by granting the object of his vows, Naev. ap. Non. 462, 33:cum ab ipsā fortunā videat hujus consilia esse multata,
Cic. Rab. Post. 1, 2:boves iniquitate operis (al. mulcare),
to torment, Col. 2, 4, 6.—With dat. of the person for whose benefit:Veneri esse multatum,
Cic. Verr. 2, 2, 8, § 21 (in Plaut. Stich. 3, 1, 19, Ritschl reads mulcaverit, but this seems to be corrupt; v. Ritschl ad h. l.).
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.